podkarpackie » IV liga | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
Najbliższa kolejka 2 | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
Ostatnia kolejka 1 | |||
| |||
| |||
| |||
| |||
| |||
| |||
| |||
| |||
|
dzisiaj: 179, wczoraj: 1343
ogółem: 4 235 150
statystyki szczegółowe
OD CZUWAJU DO STALI
Historia Łańcuckiego Klubu Sportowego
Lata 1945-55
Historia łańcuckiej piłki nożnej zaczyna się w 1919 roku. Powstał wtedy harcerski klub „Biali”, który korzystał z obiektów Sokoła. W 1936 roku rozpoczęła się budowa stadionu przy ul. Traugutta. Z chwilą wybuchu wojny w 1939 r. działalność sportowa została przerwana. Od początku 1945 roku zaczęto organizować nowy klub- już w lutym podharcmistrz Adam Kosiba poinformował łańcuckie Starostwo o tym, że przy Komendzie Hufca Harcerskiego powstaje Harcerski Klub Sportowy „Czuwaj”.
16.04.1945 r. rozegrany został mecz „Czuwaj” Łańcut - „Polonia” Przemyśl, zakończony porażką harcerskiego klubu 1:2. Niedługo potem doszło do dwumeczu łańcucian z Resovią Rzeszów ( 2:2 oraz 4:4).
Zdjęcie 5 Drużyna HKS „Czuwaj” Łańcut przed towarzyskim spotkaniem w Rzeszowie. Fot. ze zbioru rodzinnego Czesława Praszka.
HKS miał problem ze stadionem, ponieważ o ten obiekt, walczyła Rejonowa Komisja Uzupełnień w Jarosławiu, chcąc wykorzystać go do celów wojskowych. Walka o stadion, była tak ostra, że Czuwaj musiał na jakiś czas zawiesić działalność. Wpływ na tę decyzję, miał też negatywny stosunek Powiatowego Urzędu Bezpieczeństwa Wewnętrznego w Łańcucie, do niektórych członków klubu, kiedyś żołnierzy podziemia - Armii Krajowej. Niestety poprzez tą sytuację bardzo dobry zespół łańcucki nie przystąpił w 1945 roku do rozgrywek mistrzowskich podokręgu rzeszowskiego.
Wznowienie działalności nastąpiło 16.04.1946 r., a jedenaście dni później odbyło się zebranie organizacyjne na którym wybrano zarząd. Czuwaj został zgłoszony do rozgrywek klasy B w drugiej podgrupie rzeszowskiej. Po rundzie zasadniczej łańcucki klub był na prowadzeniu, z kompletem 12 pkt. po sześciu meczach. Jedno ze spotkań z milicyjną drużyną „Spartaka” Rzeszów zakończyło się walkowerem. Stało się tak, ponieważ wszyscy zawodnicy zespołu rzeszowskiego wyjechali na akcję bojową przeciwko organizacji podziemia antykomunistycznego. Zwycięski zespół z Łańcuta przeszedł do rozgrywek finałowych gdzie spotkał się z zespołami „Ruchu” Rzeszów i PZL Mielec (na meczu z tym zespołem w Łańcucie pojawiło się 1800 osób!). Dzięki sparingom z mocnymi klubami (Resovia, Polonia Przemyśl, Sokół Rzeszów) dobrze przygotowany łańcucki zespół zdobył mistrzostwo klasy B podokręgu rzeszowskiego). Kolejnym przeciwnikiem była Sanoczanka (mistrz podkarpackiej grupy klasy B). W jednym ze spotkań wygrali Sanoczanie, w kolejnym zespół z Łańcuta.
O awansie decydował trzeci mecz, który wygrała Sanoczanka i uzyskała awans do klasy A. Już w październiku klasa B rozpoczęła nowe rozgrywki. Sezon 1946/47 zakończył się powodzeniem. „Czuwaj” zwyciężył powiększone rozgrywki i awansował do klasy A. W roku 1947-48 „Czuwaj” zajął ostatnie - 7 miejsce i po roku opuścił tą klasę rozgrywkową. W tym sezonie w klasie B mecze rozgrywały także rezerwy HKS-u.
Jesienią 1948 roku łańcucki zespół wystartował do zawodów klasy A już nie jako Harcerski Klub Sportowy (HKS), a Spółdzielczy Klub Sportowy (SKS) „Czuwaj”. Powstała również drużyna juniorów. W kolejnej rundzie sezonu 1948-49 nazwę zmienioną już całkowicie na „Spójnia” Łańcut. Było to spowodowane względami politycznymi i masowymi zmianami nazw stowarzyszeń na sowiecką modłę.
„Spójnia” Łańcut
Rozgrywki z 1949-50 roku Spójnia zakończyła w środku B- klasowej stawki. W rozgrywkach klasy „C” pojawił się natomiast zespół Gwardii Łańcut oparty na funkcjonariuszach Powiatowego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego.
Latem 1950 roku rozgrywane były mecze o Puchar Polski. Na szczeblu powiatu łańcuckiego w tym powszechnym turnieju udział wzięło 18 zespołów. Brały w nim również udział drużyny wiejskie (LZS-y) i drużyny szkolne (SKS-y). Puchar Polski na rok 1950 zdobył zespół „Spójni” Łańcut. W rozgrywkach na szczeblu wojewódzkim drużyna ta odpadła jednak w pierwszej serii, przegrywając spotkanie ze „Stalą” Rzeszów 0:6 (0:3).
W kolejnym sezonie w B klasie wystartował zespół „Spójni” Łańcut, w klasie „C” - „Spójnia Ib” Łańcut. Do rozgrywek mistrzowskich zostali zgłoszeni również juniorzy „Spójni”.
W roku 1950 w północnej części miasta został oddany do użytku stadion dla powstałego wcześniej „LZS-u Podzwierzyniec”.
W 1951 roku zlikwidowano Rzeszowski Okręgowy Związek Piłki Nożnej i klasy piłkarskie „A”, „B”, „C” organizując klasy powiatowe. W naszym powiecie wystartowały „Spójnia” Łańcut, „Włókniarz” Rakszawa, „Sawa” Sonina, a także lezący wówczas w granicach powiatu zespół z Leżajska- „Unia”. Mistrzem została „Spójnia” i przystąpiła do rozgrywek eliminacyjnych o wejście do klasy wojewódzkiej, jednak nie doszło wtedy do sukcesu. Podobnie nie powiodło się w tym roku w powiatowym Pucharze Polski. W 1952 roku doszło do kolejnej reformy, dzięki której „Spójnia” trafiła do klasy I grupy VI, rezerwy grały w klasie II, a juniorzy w klasie V. W kolejnej edycji Pucharu Polski „Spójnia” wygrała rozgrywki powiatowe. Rok później powrócono do dawniejszego oznakowania klas, więc spółdzielcza drużyna znów znalazła się w klasie „B” zwyciężając ją w dobrym stylu. Mimo, że w finałach o wejście do klasy „A” zespół z Łańcuta nie znalazł się na premiowanej awansem pozycji, to po kolejnej reorganizacji łańcucianie znaleźli się ponownie w wyższej lidze. W 1954 r. zajęli w niej 2 miejsce, dzięki czemu zakwalifikowali się do rozgrywek finałowych o wejście do III ligi. Zakończyły się one niepowodzeniem, ponieważ „Spójnia” zajęła piąte na 6 miejsc. Jednak te finały wzbudziły wielkie zainteresowanie mieszkańców, którzy jeździli za swoim klubem do Zamościa, czy Chełma. W tym samym sezonie łańcucianie po raz kolejny zdobyli Puchar Powiatu odpadając jednak w kolejnej rundzie rozgrywek o PP. Pod koniec roku znów zmieniono nazwę klubu, który od początku 1955 r. występował jako „Sparta”, kończąc rozgrywki na 5 miejscu.
Od roku 1953 działał w Łańcucie jeszcze jeden klub sportowy zorganizowany przy powstającej w mieście Fabryce Śrub. Zgodnie z przynależnością do związku zawodowego metalowców, a właściwie do hutników klub musiał przybrać nazwę „Stal”. Twórców klubu było wielu, ale zapewne największy udział w jego powstaniu mieli pracownicy budowanej fabryki.
W 1954 r. Stal posiadała już wiele sekcji w tym piłkarską. Organizacyjnie działała bardzo sprawnie, potrafiąc zorganizować spartakiadę zakładową. W 1955 roku coraz głośniej mówiono o tym, że w tak małej miejscowości jak Łańcut działa za dużo klubów i kół sportowych. Ilość-jak mówiono w różnych dyskusjach osłabiała jakość. Coraz głośniej mówiono o konieczności połączenia miejscowych klubów sportowych. Myślano tutaj o „Stali” istniejącej przy fabryce śrub i o „Sparcie” działającej w oparciu o spółdzielczość spożywców i browar. Tak też się stało 7.12.1955r. a klub nazwano Terenowy Klub Sportowy „Stal” ŁAŃCUT.
Historia Łańcuckiego Klubu Sportowego
Lata 1956-99
W roku 1956 miejscowa drużyna piłki nożnej występowała w klasie „A” pod nazwą TKS Stal uzyskując 4 miejsce w tabeli. Oprócz drużyny seniorów Stal posiadała także drużynę juniorów i 2 drużyny rezerw Stal I B, Stal II B.
W 1957 r. po ponownej reorganizacji drużyna piłkarska Stali Łańcut została zaliczona do III ligi wraz z 11 innymi drużynami. Trener łańcucian Emil Kotelnicki dysponował kadrą: T. Dubiel, M. Jucha, J. Skręt, F. Kochman, Z. Ławiecki, T. Krzeczowski, T. Fink, A. Bik, S. Sondej, L. Czechowicz, J. Wawrzkiewicz, Z. Mach, K. Czajka, E. Wojak, H. Kurc i K. Rosół. Jednak w tych rozgrywkach „Stal-Czuwaj” zajął ostatnie - 12 miejsce. W kolejnych sezonach łańcucki zespół zajmował następujące miejsca:
Do 1 Sierpnia 1960 r. próbowano powrócić do powojennej nazwy klubu. Od tego czasu „Stal-Czuwaj” zaczął występować w rozgrywkach jako KS Stal. W tym samym roku powrócono do systemu rozgrywek jesień- wiosna. Klub z Łańcuta uplasował się na 4 miejscu. Ale już następny sezon zakończył się zwycięstwem w lidze i awansem do III ligi. Stało się tak, dzięki wzmocnieniu, które miało znaczenie przez wiele lat dla klubu. Drużynę wzmocnili doskonały bramkarz Włodzimierz Liszka, który wcześniej występował w KS Garbarnia Kraków. Wraz z nim do klubu z trafili Henryk Kozdrański i Jan Kuźma.
Rok 1964 – Mecz w Łańcucie tamtejszej „Stali” (w ciemnych strojach) z „Siarką” Tarnobrzeg. Fot. ze zbioru Ryszarda Ratajczaka
Zespół „Stali” był silny jak na klasę A, lecz brakowało już tej jakości w wyższej lidze. Tendencja ta odwróciła się w sezonie 1964/65 kiedy to łańcucki zespół po raz pierwszy utrzymał się w III lidze zajmując dobre- 6 miejsce. W rozgrywkach z 1965/66 r. „Stal” zajęła 12 miejsce i została w klasie okręgowej, ale już nie w III lidze, ponieważ tak nazywała się nowa międzywojewódzka klasa. W kolejnych latach klub z Łańcuta osiągał następujące rezultaty:
W rozgrywkach kończących się wiosną 1973 roku zespół z Łańcuta mimo zajęcia 2 miejsca w rozgrywkach uzyskał awans do wyższej ligi. Stało się tak, gdyż zwycięski zespół rezerw Resovii nie mógł uzyskać awansu do ligi w której występowała pierwsza drużyna klubu. Nowe sezon w wyższej lidze Stal zaczęła z taką kadrą: J. Stypa, A. Trojan,
W. Plesiński, A. Kuźniar, A. Dobranowicz, B. Dobranowicz, A. Gołąbek, Z. Baran,
W. Kucha, J. Gwizdak, J. Sochacki
„Stal” Łańcut w 1972 roku. Fot. ze zbioru Adama Trojana
W latach 70 XX w. „Stal” rozgrywała sparingi z drużynami z I ligi. Cracovia i Górnik Zabrze przed spotkaniami ligowymi na Podkarpaciu przyjeżdżały wcześniej na zgrupowania do Łańcuta, gdzie mierzyli się z miejscową drużyną. Piłkarze tych sławnych klubów zatrzymywali się na nocleg w zamku.
Po tym sezonie doszło do reorganizacji Ligii utworzenia czterech klas wojewódzkich (rzeszowska, tarnobrzeska, krośnieńska i przemyska). „Stal” w rozgrywkach rzeszowskiej klasy wojewódzkiej zajęła 2 miejsce. W kolejnym sezonie- 1977/78, zespół z Łańcuta został zakwalifikowany do właśnie utworzonej rzeszowsko- przemysko- krośnieńskiej klasy międzywojewódzkiej. Wiosnę 1978 r. zespół z Łańcuta zakończył na 10 pozycji. Z powodu braku trenera do następnego sezonu przygotowywał się z jednym z bardziej doświadczonych piłkarzy- Adam Kuźniar. Ze względu na modernizacje płyty piłkarskiej, aż do wiosny 1981 roku „Stal” grała swoje mecze w roli gospodarza na stadionie w Soninie. W latach 1979-82 trwały ponadto intensywne prace związane z powiększeniem stadionu, budową dwu płyt boisk treningowych i wzniesieniem pawilonu, w którym znalazły się szatnie i pomieszczenia socjalne.
Zespół sponsorowany przez Fabrykę Śrub przez wiele lat wyjeżdżał na obozy. Przed rundą wiosenną były to obozy w górach (Szklarska Poręba, Karpacz, Wisła), natomiast na wakacjach odbywały się one w województwie Podkarpackim (Julin, Humniska, Wybrzeże).
Lato 1975. Obóz kondycyjny „Stali” w Julinie. Fot. ze zbiorów Adama Kuźniara
Zima 1977. „Stal” Łańcut na obozie kondycyjnym w Karpaczu.. Fot. ze zbiorów Adama Kuźniara
Rozgrywki w kolejnych latach:
Rok 1982 okazał się szczęśliwy dla klubu. Poprawiła się infrastruktura stadionu,
a zawodnicy wywalczyli awans do klasy międzywojewódzkiej. Do klubu przyszedł ze „Stali” Sanok Edward Joniec. Trenerem był zawodnik- Adam Kuźniar, a w zespole oprócz niego występowali: Z. Kontek, K. Bojda, J. Cisek, W. Dzierżak, M. Gierczak, F. Linek, Z. Liszka, A. Polasz, J. Ciężar, R. Ingot, A. Papież, P. Hołysz, A. Dobranowicz, M. Ingot.
Podczas pisania pracy magisterskiej dowiedziałem się, że w okresie finansowania klubu przez Łańcucką Fabrykę Śrub prowadzona była kronika. Być może posiada ją jakiś działacz klubu z tego okresu. Z tego miejsca warto zaapelować do sympatyków i byłych działaczy o dostarczenie materiałów zdjęciowych, bądź wycinków prasowych relacjonujących spotkania Stali lata temu. Historia zobowiązuje i na jej bazie można odtwarzać pozytywne emocje wokół piłki nożnej wśród łańcuckich mieszkańców.
W pierwszej połowie lat 80-tych Stal Łańcut przeciętnie radziła sobie w rozgrywkach klasy międzywojewódzkiej.
brak spadku ze względu na reorganizację ligi
Druga połowa lat 80-tych to słabszy okres klubu z Łańcuta. Nastąpił spadek z klasy międzywojewódzkiej, a później z klasy okręgowej.
Początek nowej dekady to znów
Do rozgrywek 1992/93 drużynę Stali Łańcut przygotowywał trener Jan Kustra. Zawodnikom z Łańcuta szło bardzo dobrze, co zakończyło się awansem tego zespołu do III Ligi.
Tabela 1 Klasa regionalna, sezon 1992/93
l.p. |
Zespoły |
l.m. |
pkt |
bramki |
1. |
„Stal” Łańcut |
30 |
48 |
73-22 |
2. |
„Polonia” Przemyśl |
30 |
45 |
48-21 |
3. |
„Bartex” Ustrzyki Dolne |
30 |
44 |
54-27 |
4. |
„Unia” Nowa Sarzyna |
30 |
40 |
64-30 |
5. |
„Dynovia” Dynów |
30 |
37 |
64-44 |
6. |
„Nafta” Jedlicze |
30 |
35 |
49-32 |
7. |
„Błękitni” Ropczyce |
30 |
29 |
36-47 |
8. |
„Kolbuszowianka” |
30 |
27 |
37-47 |
9. |
„Budowlani” Radymno |
30 |
25 |
37-49 |
10. |
„Crasnovia” Krasne |
30 |
24 |
50-52 |
11. |
„Orzeł” Przeworsk |
30 |
23 |
38-51 |
12. |
„Karpaty” II Krosno |
30 |
23 |
33-46 |
13. |
„Motor” Przemyśl |
30 |
22 |
34-56 |
14. |
„Stal” II Rzeszów |
30 |
22 |
38-56 |
15. |
„Resovia” II Rzeszów |
30 |
21 |
32-50 |
16. |
„Stal” II Sanok |
30 |
13 |
10-68 |
„Stal” Łańcut w 1993 r.
Przed rozgrywkami III ligowymi- w „Stali” nastąpiła zmiana trenera. Jana Kustrę zastąpił doświadczony szkoleniowiec z Rzeszowa Alojzy Matysiak. Na pierwszy mecz z Kamaxem Kańczuga na trybunach pojawiło się 1500 widzów. W kolejnych spotkaniach również pojawiało się wielu kibiców, szczególnie na spotkaniu z pięciokrotnymi mistrzami Polski- „Cracovią” Kraków. „Stal” po tym sezonie pożegnała się z rozgrywkami, mimo zajęcia 14. miejsca, ze względu na to, że z drugiej do trzeciej ligi spadło zbyt dużo drużyn z naszego regionu.
Tabela 2 III–liga grupa krakowska, Sezon 1993/94
l.p. |
Zespoły |
l.m. |
pkt |
bramki |
1. |
„Unia” Tarnów |
34 |
57 |
73-15 |
2. |
„Wawel” Kraków |
34 |
47 |
72-24 |
3. |
„Kamax” Kańczuga |
34 |
47 |
45-17 |
4. |
„Pogoń” Leżajsk |
34 |
47 |
57-31 |
5. |
„Cracovia” Kraków |
34 |
46 |
59-28 |
6. |
„Tarnovia” Tarnów |
34 |
41 |
43-30 |
7. |
„Sandecja” Nowy Sącz |
34 |
39 |
43-33 |
8. |
„Polonia” Przemyśl |
34 |
36 |
45-39 |
9. |
„Garbarnia” Kraków |
34 |
34 |
38-36 |
10. |
„Dalin” Myślenice |
34 |
34 |
47-48 |
11. |
„Igloopol” Dębica |
34 |
33 |
41-48 |
12. |
„Kabel” Kraków |
34 |
29 |
35-44 |
13. |
„Czuwaj” Przemyśl |
34 |
26 |
35-45 |
14. |
„Stal” Łańcut |
34 |
23 |
26-58 |
15. |
„Wisła” II Kraków |
34 |
23 |
37-73 |
16. |
„Czarni” Jasło |
34 |
19 |
29-72 |
17. |
„JKS” Jarosław |
34 |
18 |
30-60 |
18. |
„Zelmer” Rzeszów |
34 |
13 |
22-76 |
Po spadku z III ligi, zespół z Łańcuta zajął trzecie miejsce w rozgrywkach rzeszowskiej klasy regionalnej sezonu 1994/95. W kolejnych latach zespół z Łańcuta zajmował następujące pozycje:
Po reformie administracyjnej obserwujemy już zatrzymanie rozwoju drużyny z Łańcuta. Klub występował już na 5 i niższych poziomach rozgrywkowych.
Historia Łańcuckiego Klubu Sportowego
Lata 1999-2019
SPEC STAL ŁAŃCUT | 1:0 | Korona Rzeszów |
2022-08-12, 19:00:00 |
||
relacja » | ||
oceny zawodników » |